Terug Naar De Jaren ’90

In vele opzichten juich ik de gemakken van moderne technologie helemaal toe. Soms denk ik echter met nostalgie terug aan hoe simpel het vroeger was opgroeiend in de jaren ’90. Geen smartphones, geen Google, geen You Tube, maar wel veel persoonlijk contact, rondhangen in de bibliotheek en cassettebandjes!

Honderd keer op een dag je Facebook checken, compleet in paniek raken als je niet binnen een seconde je smartphone kan lokaliseren, chatten met die vakantievriend uit Australië, met je neefje Nijntje kijken op de iPad, een tweet sturen naar Johnny Depp, snel een recept opzoeken, de Amerikaanse verkiezingen op de voet volgen en altijd en overal katten filmpjes kijken. De moderne technologie heeft onze wereld een stuk kleiner gemaakt en in vele opzichten juich ik dat helemaal toe. Soms denk ik echter met nostalgie terug aan hoe simpel het vroeger was. Opgroeiend in de jaren ’90 bestond het dagelijks leven uit situaties die voor jongeren van nu waarschijnlijk barbaars overkomen…

Daten

Apps als Tinder hebben daten wellicht toegankelijker en makkelijk gemaakt, maar helaas ook veel afstandelijker. Toen ik anno 1999 ’verkering’ kreeg met mijn man waren we 17 en woonden we allebei nog thuis. We hadden geen mobiele telefoon. Niet omdat we daar te jong voor waren of omdat het te duur was, maar simpelweg omdat bijna niemand dat had. Een e-mailadres had ik wel, maar geen computer met internet thuis. Ik kon alleen mailen als ik in de bibliotheek voor een gulden per 15 minuten ging ‘internetten’. Erg hevig mailverkeer vond er dus niet plaats. De enige manier om contact met elkaar te zoeken was door elkaar te bellen; op een vaste telefoon naar het huisnummer van je ouders. ‘Hallo met Kim, is Robin er misschien ook?’ Doodeng; vooral toen we nog in de datefase zaten. ‘Zou hij wel thuis zijn?’ schakelde snel naar ‘Oh nee, wat als hij thuis is!’ om vervolgens angstig op te hangen voordat er werd opgenomen… Eng, maar wel veel echter en directer dan whatsappen. En geen paniek wanneer je date niet direct reageert, maar wel tijd heeft om die foto van dat mooie meisje te liken…

Googelen? Say what?

‘Waar speelde die acteur nog meer in; ik zag hem laatst nog…’ Voordat ik in mijn hoofd deze zin kan afmaken, ben ik het al aan het googelen of open ik mijn IMDb app, zodat ik vervolgens voldaan met het antwoord weer verder kan met mijn leven. Dat was vroeger wel anders. Ik heb nachten wakker gelegen omdat ik niet op die ene naam kon komen. Veel kon je simpelweg niet opzoeken zonder veel moeite te doen; een boek erbij pakken, naar de bibliotheek of het aan anderen vragen. Alles duurde langer en we vonden het heel normaal. Ik kan me nu haast niet meer voorstellen dat we vroeger zo snel tevreden waren met deze beperkte informatiestroom. Maar wat ik dan wel weer mis is mijn opa bellen over de acteur in kwestie; die pakte dan zijn grote film encyclopedie erbij en ging bladeren. Een enorm gevoel van opluchting volgde wanneer hij het had gevonden; oooooh jaaaa!! ‘Zat hij ook in die film?! Je hebt het opgenomen? Mag ik de video lenen?’

Alles duurde langer en we vonden het heel normaal.

De pen en het bandje…

Ik geef eerlijk toe dat ik weiger te downloaden; zowel muziek als films koop ik heel braaf nog steeds. Ja, ik weet dat het makkelijk is en ja, ik weet dat het gratis kan, maar ik vind downloaden simpelweg niet eerlijk. Bovendien hou ik van het gevoel van een cd daadwerkelijk vastpakken en om door mijn filmcollectie te bladeren. Erg ouderwets inderdaad… Maar vroeger was er het cassettebandje! Voor kinderen van nu een buitenaards object, stel ik me zo voor. Kant A en B, terugspoelen, walkmans, vastgelopen lint uit de speler prutsen en weer terugdraaien met een pen… Naast het kopen van officiële bandjes in de muziekwinkel (zelfs singles met op beide kanten 1 nummer!), was vooral het opnemen van bandjes een intens tijdverdrijf. Een mixbandje geven aan de jongen op wie je verliefd was, was een belangrijke stap. Met blozende wangen en trillende stem zei je dan: ‘Ik heb een bandje voor je gemaakt, vooral nummer 3 (Kiss Me) is erg goed.’ Daarnaast werden er speciale bandjes voor feestjes gemaakt, met op één kant dansnummers en op de andere schuifelmuziek. In de ‘bieb’ leenden we cd’s om ze thuis stiekem over te nemen op bandjes. Inmiddels heb ik bijna al mijn oude cassettebandjes vervangen met cd’s, maar nog steeds denk ik bij bepaalde nummers ‘Oh ja, nu houdt het bandje op, snel omdraaien…’