Waarom Ik Moest Wandelen

Toen ik een jaar geleden overspannen raakte, besloot ik om zelfstandig een lange afstandswandeling te maken rondom Canarisch eiland La Gomera om mezelf weer gezond te lopen.

‘Finish that sentence; why do I have to walk a 1000 miles?’ vraagt Reese Witherspoon aan haar ex in de film Wild. Het is haar laatste telefoongesprek voordat ze drie maanden lang de wildernis in trekt om een groot deel van de Pacific Crest Trail te lopen; een pad dat van Mexico naar Canada loopt. ‘Why do I have to walk a 1000 miles?’ is de leidende vraag in de verfilming en het oorspronkelijke boek Wild dat Cheryl Strayed naar aanleiding van deze tocht schreef.

Het waren bij lange na geen ‘1000 miles’, maar ook ik stelde mezelf een jaar geleden bovenstaande vraag toen ik besloot een lange afstandswandeling te maken rondom Canarisch eiland La Gomera. Een combinatie van hoge werkdruk, een ‘wat-nu-ik-ben-al-33 moment’, verlies van dierbaren en onverwerkt trauma zorgde ervoor dat ik overspannen raakte. Terwijl ik verloren thuiszat, overvallen door paniekaanvallen, wist ik het ineens: ik ga mezelf gezond lopen! Ik schrok er zelf van hoe sterk deze drang was en hoe deze steeds sterker werd naarmate mijn reis meer vorm begon te krijgen. Het idee van een zware tocht maken, op jezelf aangewezen zijn, opgaan in de natuur en elke dag een duidelijk doel hebben gaf mij een enorm gevoel van rust.

Ik ga mezelf gezond lopen!

Dus begon ik met plannen. Het liefst wou ik een enorme reis maken en heel lang weg zijn, maar dat ging helaas niet lukken op korte termijn, dus ik begon klein. Al snel kwam ik uit op de GR132 over La Gomera; een overzichtelijk eiland, mooie onbedorven natuur, duidelijke etappes per dag en hoge bergen als extra uitdaging. Kamperen is niet toegestaan op het eiland en leek mij ook net iets te avontuurlijk; dus per dorp heb ik een appartementje geboekt en off I went!

Naast vele positieve reacties (‘wat stoer!’, ‘echt iets voor jou’) was er helaas ook redelijk veel negatieve respons. ‘Is er iets tussen jou en Robin?’, ‘is dat wel veilig, als vrouw alleen?’ en ‘denk je dat je dat wel kunt?’ Ik was hier behoorlijk verbaasd over; want hoezo moet er een probleem in mijn relatie zijn wanneer ik iets voor mijzelf wil doen? Waarom zou ik als vrouw bepaalde dingen niet alleen mogen doen? En ik wandel al mijn leven lang, dus ik denk zeker dat ik dit ook kan. Desalniettemin kreeg ik vlak voor vertrek ineens de zenuwen en zag ik allerlei doem scenario’s voor me. Kon ik dit wel echt? Was het niet heel gevaarlijk? Wat als ik in een diep ravijn viel?

Je missie is zo simpel; gewoon vooruit blijven lopen ongeacht hoe zwaar het is.

Toen ik eenmaal met de boot op La Gomera aankwam viel dit allemaal weg en voelde het goed; dit was de juiste beslissing. Ik heb in een week het hele eiland rondgelopen; met elke dag een hike van 8 tot 10 uur. Het was heerlijk. Je missie is zo simpel; gewoon vooruit blijven lopen ongeacht hoe zwaar het is. En zwaar was het soms zeker; het weer kan er plotseling omslaan naar extreme regen en storm, vooral hoog in de bergen. Ik heb doodsangsten uitgestaan toen ik op een klein randje stond en mijn enige houvast tijdens een hevige windvlaag een minuscule struik was… Wind zo hevig dat ik bang was dat mijn lenzen uit mijn ogen zouden waaien. Ook was er één gevaar waar ik geen rekening mee had gehouden: waakhonden. Bij elk afgelegen huis hield ik mijn adem in en als ik een hond zag of hoorde hoopte ik vurig dat deze vast zou zitten. Helaas was dit niet altijd het geval en heb ik soms moeten rennen met een luid blaffende, schuimbekkende hond op m’n hielen.

Maar dan verschijnt ineens weer de zon, manifesteert zich een prachtig weids uitzicht om de hoek, loopt er een kudde schapen voor je uit, heb je de top van een berg bereikt, mag je een slok water drinken, ruik je de prachtige bloemen om je heen of kom je plots weer een routepaaltje tegen terwijl je net verdwaald leek. Puur geluk zijn die kleine momentjes die alles weer goed maken. Het hoogtepunt van deze geluksmomenten was toen ik ruim op tijd de hoofdstad San Sebastián bereikte op de laatste dag. Ik heb ritueel een kaarsje aangestoken in de kerk en daarna een welverdiend koud biertje gedronken; ik had het gehaald!

Op een bepaald moment liep ik langs een geit en riep beleefd ‘Hallo Geit!’

Ik merkte dat tijdens het wandelen mijn hoofd echt leeg was en ik dichter bij mijn gevoel stond. Dit kwam duidelijk naar voren toen ik er op een ochtend een heel jong en lief, maar dood konijntje op mijn pad lag. Ik vond het zo vreselijk zielig dat ik in huilen uitbarstte. Ik heb een bloemetje op het arme beestje gelegd en ben snikkend verder gelopen. Bij gebrek aan menselijk contact merkte ik ook dat ik vaak hardop tegen mijzelf aan het praten was. Op een bepaald moment liep ik langs een geit en riep beleefd ‘Hallo Geit!’, waarop uiteraard om de volgende hoek twee Duitsers verschenen die mij verschrokken aankeken. Naast praten heb ik ook ongegeneerd veel gezongen. Op de zwaarste stukken hield ik mezelf op de been door luidkeels Carry On van Crosby, Stills, Nash & Young tegen de wind in te zingen. 

Uitdagingen als deze herinneren je aan hoe sterk je eigenlijk bent, en hoe zelfstandig. Want samen op vakantie vraag ik nooit de weg en ga ik niet alleen een winkel of restaurant in. Maar nu had ik geen keuze en heb ik veel drempels overwonnen. Deze reis was geen wondermiddel; daar was het ook te kort voor. Maar wat het wel voor mij heeft gedaan is me in contact te brengen met mijn eigen oerkracht, de kleine dingen beter te waarderen en te weten dat ik dit kan; dat ik sterk ben en alles kan overwinnen. En dat is een heel fijn gevoel om zo nu en dan naar terug te kunnen grijpen.

Lees meer over de gids die ik gebruikt heb.